Efsane Odağ Yıldız ile
 Tiyatro Kulübü (Kurumsal Eğitim)

  • Hedef Kitle: Kendini ifade etme, topluluk önünde konuşma ve beden farkındalığı becerilerini geliştirmek isteyen yetişkinler.
  • Amaçlar: Temel oyunculuk ve doğaçlama tekniklerini öğrenmek (Learning). Empati kurarak farklı karakterleri ve durumları anlamak (Understanding). Hikaye anlatıcılığı yoluyla kişisel anlatılara anlam bulmak (Meaning). Sahnedeyken ve günlük hayatta beden dilini ve jestleri gözlemlemek (Observing). Bir topluluk olarak birlikte bir oyun/gösteri yaratma ve paylaşma süreci (Sharing).
  • Metodoloji: Isınma, ses ve beden egzersizleri. Doğaçlama oyunları. Metin analizi ve sahneleme çalışmaları. Süreç sonunda küçük bir gösteri hazırlanması.
  • Format: 12 haftalık kulüp, haftada 1 buluşma (3 saat).

    • Yorumlar

    Yorum Gönder

    Bu blogdaki popüler yayınlar

    Zihin ve bedenin neoliberal yeniden tasarımı | Bir Taş Devri masalı: 
Evrimsel psikoloji*

    Resim
    Son yıllarda toplumsal cinsiyet, aşk, şiddet, sadakat, ebeveynlik gibi konuları açıklama iddiasıyla kamuoyunda sıkça beliren bir söylem bulutu var: Evrimsel psikoloji. İlk bakışta kulağa masum, hatta pek nesnel geliyor; insan davranışlarını doğayla uyumlu biçimde anlamaya çalışan, biyolojik mirasımızı dikkate alan bir çaba gibi. Ancak bu yaklaşımın altında sadece bilimsel bir açıklama değil, modern bireyin varoluşsal sıkışmışlığını “doğallaştırarak” meşrulaştıran, ideolojik bir yönelim yatıyor. Tıpkı postmodern çağın diğer tüketilebilir anlatıları gibi evrimsel psikoloji de, özellikle popüler formları aracılığıyla, bir meta haline gelmiştir: Paketlenmiş, kolay anlaşılır, güçlü hissettiren ama yüzeyde kalan bir açıklama rejimi. Evrimsel psikolojinin temel vaadi şu: Bugün sergilediğimiz birçok davranışın kökeni, binlerce yıl önceki çevresel koşullarda atalarımızın hayatta kalmasına yardımcı olan psikolojik “adaptasyonlar”dır. Aşırı şeker tüketim eğilimi, erkeklerin genç kadınlara ilgisi,...
    Cont./Devamı »

    İnsan doğası: Tarihsel, ilişkisel ve ahlaki bir oluş süreci*

    Resim
    Modern düşünce, insanı çoğu zaman sabit bir “doğa” ile tanımlar: Rekabetçi, bencil, çıkarcı bir özne olarak. Bu yaklaşım, insanı tarihsel koşullardan ve toplumsal ilişkilerden yalıtarak, evrensel bir özle tanımlama eğilimindedir. Oysa insan doğası, genetik kodlardan ibaret değildir; tarihsel olarak kurulan, kültürel olarak inşa edilen ve ilişkiler içinde gelişen bir oluş sürecidir. İnsan, doğuştan tamamlanmış bir varlık değil, yaşadığı topluluk içinde anlam kazanan, kendini başkalarının bakışıyla yeniden kuran bir faildir. Bu ilişkisel doğa anlayışı, çağdaş gelişimsel psikoloji ve özellikle Michael Tomasello’nun teorisinde güçlü bir biçimde karşımıza çıkar. Tomasello’ya göre insanın evrimsel tarihindeki en büyük kırılma noktası, yüksek düzeyde işbirliğine dayalı sosyal yaşam kurma kapasitesidir. İnsan türü, yaklaşık 400.000 yıl önce evrimsel olarak ortak niyet geliştirme yetisi kazanarak; 100.000 yıl önce ise kolektif niyet ve kültürel norm üretimiyle, diğer canlılardan farklılaşmıştır...
    Cont./Devamı »